"Once again, these stories... This time, about people and my City. Maciek invited me to the final days of the film shooting for 'The Case is Simple.' For a year, I've been working on this joint project with a group of students. I wanted to take some behind-the-scenes photos. I asked for the script. I preferred to know what the film was about, what atmosphere to expect, how to prepare. But then, I came to the conclusion that I'm going with the flow, that I need to enter as an observer. It's like going to the cinema blindly, only here, I didn't even know the title, let alone the plot or reviews.
Night. Film school. Corridors reminiscent of Hogwarts. Old doors. Floors. They led me through different spaces until we finally reached the attic. I live in an old tenement building, so I'm familiar with these atmospheres, but I also remember such places from the past. As if time had stopped there. The air was filled with a familiar scent of mustiness, an old cellar, a church, or a library from the communist era (I won't explain further). The array of modern equipment looked like a secret service base - screens, cables. The film set was inside a large tent made of foil. I pulled aside the cellophane curtain. From the corner of my eye, I caught a glimpse of another world. I entered. A rabbit hole. For a moment, I forgot that it was a film set, not a real cave deep underground. Details. Bottles with carrot extract. VHS tapes of rabbit-themed films. Hay on the floor, carrots on the table. Clothes hanging on strings, a small bed (discover the rest through the photos). For the first time, I didn't need to look through the camera viewfinder to detach myself from reality, from the everyday. It was a dream come true - to enter the place where Alice had fallen (one of Plastuś's favorite fairy tales on vinyl). In my head, I heard the ticking of clocks. Cigarette smoke filled the air, mingling with the sweet smell of the old attic. The set lighting completely constructed this scenery.
But my stories can't exist without stories about people. That's where it begins. Today, about the group. The gang. I quickly saw that they were a perfectly harmonious team. I stood in the hole for a while and watched how everyone worked almost wordlessly. Not that it was silent - it was super friendly, funny, and loud. I'm talking about the technical side related to filmmaking. Nobody paid attention to each other; nobody pushed anyone around. I felt like I was a few centimeters below the surface - in an anthill. Each ant had its task.
Wiki - the production manager - didn't have much work to do (although she kept everything on track, noticing various details, like the lack of makeup on Eliza's feet), as everything worked like a well-oiled machine. Maciek was the one in charge - the director who realized his vision. But the most interesting thing about this production was that everyone had a significant contribution, even from the creative side, offering ideas. I watched as the scenes were filmed, witnessing how a professional film was being created right in front of my eyes, and how Maciek's vision was coming to life. Mateusz and Eliza played the roles of rabbits, and even when they were off-camera, they didn't break character. When they performed, I forgot that they were Eliza and Mateusz; I saw two rabbits wandering around the university corridors. I didn't want to disturb them. I wasn't Michał; I was just the camera. I know it sounds strange, but I always try to be unobtrusive. Even when we talk, I want no one to feel uncomfortable when I pick up the camera. I don't hide, I don't pretend I'm not there. I myself forget when I put the camera to my eye, that I am Michał.
Their characters were dark and tragic, very Łódź-like. It was visible in their blind eyes and the atmosphere they created around them. The space of this attic, even without the set, looked like a rabbit hole, like a large part of This city. Their characters seemed to have been extracted from a tenement house filled with the smell of vodka, and cheap cigarettes, full of screams, quarrels, and groans. If it weren't for the joyful atmosphere on the set - jokes, laughter, and fooling around - one could get lost there, sink into the random space of a decrepit Łódź tenement house. The details that created this place were like a portal.
And then I saw Ernest, the actor who entered the rabbit hole from outside. His character became somewhat of a traveler like me, only he, in his role, was a lover, an outsider amidst this mess. Congratulations because, despite his young age, his craft allowed him to create a character full of emotions and sensitivity, in which I strangely saw a bit of myself. It was nice to watch the relationships forming between him and the long-eared ones. Thanks to Adam's costumes and their own skills, the rabbits made my immersion even deeper. I observed how Basia was looking at all this from behind the camera. It was heartwarming to see an operator who was also getting lost in this world, but looking for something different. I saw the initial edits from the first winter shooting session, and the photos were incredible. Everything came together. I established good contact with the sound engineer Szymon and listened to some advice about photography equipment - a vast knowledge. Unfortunately, I'll only see his work at the premiere. There were also technicians who handled the whole backstage. I already mentioned the light, thanks to Tytus and Roman. I saw how quickly they adapted to changes on the set, to new concepts. Technicians were a great support for Maciek. Adam, responsible for costumes, turned out to be a young fashion designer, full of joy and curiosity. It's great that Maciek has such people close to him, on whom he can rely. They listened to him, but he also looked at things from their perspective and listened to every piece of advice. They all complemented each other.
And then I drove through the city, crossed by rabbits, filled with burrows. It's not as bad as it was in my youth. Many of these holes now have cool entrances, but I still feel the lingering scent of alcohol, urine, hear the arguments, see the rivalry of the rabbits - which color is better, white-red-white or red-white-red. Without giving away the film's ending, it seems to me that it's an image of Łódź. I don't know if that was the intention or if it's just something we, the inhabitants of this forest, carry within us, even unconsciously. It may seem that there's no way to recover from this decline, that there's no perspective. But if you look at this city today and compare it to twenty years ago, you'd have to be blind not to see hope and how it's changing. This young team, full of enthusiasm, without complexes, is the hope that someday this pessimistic place will be filled with people who don't really know the dark side of this world, who aren't burdened by what my generation has experienced. They don't complain; they don't get lost in the grayness of this rabbit-filled city.
Thank you for the warm and heartfelt welcome, for allowing me to be a part of your team for a moment."
Znowu te opowieści..
Tym razem, o ludziach i moim Mieście.
Maciek zaprosił mnie na ostatnie dni zdjęciowe do filmu Sprawa Jest Prosta. Od roku wraz z grupą studentów pracują nad wspólnym projektem. Chciał bym pocykał parę zdjęć na backstage'u. Poprosiłem o scenariusz. Wolałem wiedzieć o czym jest film, jaka atmosfera, jak się przygotować, ale potem doszedłem do wniosku, że idę na żywioł, ze musze po prostu tam wejść jako obserwator. To jak pójście do kina w ciemno, tylko tu nawet nie znałem tytułu nie mówiąc o jakimkolwiek zarysie, recenzji.
Noc. Szkoła filmowa. Korytarze niczym z Hogwartu. Stare drzwi. Podłogi. Prowadzili mnie przez różne przestrzenie by finalnie wylądować na strychu. Mieszkam w kamienicy, więc nie są obce mi takie klimaty, ale pamietam tez takie miejsca z dawnych lat. Jakby zatrzymał się tam czas. W powietrzu unosił się lubiany przeze mnie zapach stęchlizny, starej piwnicy, kościoła lub biblioteki z PRLu (nie tłumaczę o co chodzi :). Masa nowoczesnego sprzętu wyglądała jak baza tajnych służb - ekrany, kable. Plan filmowy znajdował się wewnątrz zbudowanego wielkiego namiotu z folii. Odsunąłem ręką połę z celofanu. Kątem oka zobaczyłem inny świat. Wszedłem do środka. Do króliczej nory. Zapomniałem przez chwilę o tym, że to scenografia, a nie prawdziwa pieczara gdzieś pod ziemią. Detale. Butelki z wyciągiem z marchwi. Filmy na kasetach VHS o tematyce króliczej. Siano na podłodze, marchew na stole. Na sznurkach wisiała bielizna, małe łóżko (resztę odkrywajcie na zdjęciach). Pierwszy raz nie musiałem dokładać oka do wizjera aparatu by się odciąć od codzienności, rzeczywistości. Było to dla mnie spełnienie marzeń - by wejść na chwilę tam gdzie Alicja wbiła (to jedna po Plastusiu ulubiona bajka na winylu). W głowie słyszałem cykanie zegarków. Dym z papierosów dopełniał całości i ten zapach przypalonego od lamp kurzu mieszał się ze słodkim zapachem starego strychu. Światło na planie totalnie budowało tę scenerię.
Ale nie ma moich opowieści bez historii o ludziach. Tu się ona rozpoczyna. Dziś o grupie. Bandzie. Szybko zobaczyłem, że to totalnie zgrana ekipa. Stałem przez chwile w norze i patrzyłem jak prawie bez słów każdy wykonuje swoją pracę. Nie, że była cisza bo było super przyjaźnie, śmiesznie i głośno. Piszę mówię o stronie technicznej, związanej z filmem. Nikt nikomu nie zwracał uwagi, nikt nikogo nie cisnął. Czułem się jakbym był paręnaście centymetrów pod powierzchnią ziemi- w mrowisku. Każda mrówka miała swoje zadanie.
Wiki- kierownik planu- tak naprawdę nie miała dużo pracy (choć trzymała plan w ryzach, widząc różne detale, takie jak brak makijażu na stopach Elizy), bo całość działała jak dobrze naoliwiona maszyna (ale to archaiczne), jak ciche dobrze naoliwione wiatraczki komputera. Za wszystkim stał Maciek- reżyser, który realizował swoją wizje, ale co najciekawsze w tej produkcji to to że (nie wiem gdzie postawić przecinek) każdy miał swój wielki wkład, także od strony kreacji, dawania pomysłów. Patrzyłem na kolejne realizowane sceny, widząc jak na moich oczach wspólnymi siłami powstaje profesjonalny film, jak spełnia się Maćka wizja. Mateusz i Eliza wcielający się w role królików, nawet wychodząc z planu nie wychodzili ze swoich ról. Kiedy grali zapomniałem o tym, że są Elizą i Mateuszem, widziałem dwa króliki chodzące po korytarzach uczelni. Nie chciałem im przeszkadzać. Nie byłem Michałem, jedynie aparatem. Wiem, że to dziwnie brzmi, ale zawsze staram się być nieobecny. Nawet jak rozmawiamy, to kiedy biorę aparat zależy mi by nikt nie czuł się skrępowany. Nie ukrywam sie, nie udaje, że mnie nie ma. Ja sam zapominam kiedy biorę aparat do oka, że jestem Michałem.
Mroczne i tragiczne były ich postaci, bardzo łódzkie. Widać to było w ich oczach śle i atmosferze jaką budowali wokół siebie. Przestrzeń tego strychu nawet bez scenografii wyglądała jak ta królicza nora, jak duża część Tego miasta. Ich postacie były żywcem wyciągnięte gdzieś z kamienicy wypełnionej zapachem wódy, kiepskich papierosów, pełnych krzyków, awantur, jęków. Gdyby nie radosna atmosfera na planie - żarty, śmiechy, wygłupy, to można by się tam się zatracić, zapaść w przestrzeni randomowej łódzkiej kamienicy. Detale, które Tworzyły to miejsce, były jak portal.
A potem zobaczyłem Ernesta aktora, który wszedł z zewnątrz do króliczej nory. Jego postać trochę stała się takim podróżnikiem jak ja, tylko on w swojej roli, zakochanego, gościa spoza tego syfu. Gratuluję bo mimo młodego wieku jego warsztat pozwolił mu stworzyć pełną emocji, wrażliwości postać, w której jakimś dziwnym cudem widziałem trochę siebie. Fajnie było patrzeć na budujące się relacje między nim a długouchymi. Króliki dzięki kostiumom Adama, ale też za sprawą swoich umiejętności, sprawiali, że moja immersja była głębsza. Obserwowałem jak na to wszystko patrzy Basia zza kamery. Bardzo to było miłe widzieć, operatora, który w tym świecie też się zatraca, jednak szukając czegoś innego. Widziałem wstępne montaże z pierwszej zimowej sesji nagraniowej i zdjęcia są niesamowite. Wszystko się tam dopełniało. Dobry kontakt złapałem z dźwiękowcem Szymonem, posłuchałem paru rad na temat sprzętu foto - wielka wiedza. Niestety dopiero na premierze poznam jego prace. Byli też technicy, którzy ogarniali całe zaplecze. Wspomniałem już o świetle za sprawą Tytusa i Romana. Widziałem jak szybko się dostosowywali do zmian na planie, nowych koncepcji. Byli też wielkim wsparciem Maćka. Adam zajmujący się kostiumami okazał się młodym projektantem ubrań, pełen radości i ciekawości. Fajnie, że Maciek ma takich ludzi blisko siebie, na których może liczyć. Oni słuchali go, ale on też patrzył na ich punkt widzenia i słuchał każdej rady. Wszyscy się uzupełniali.
A potem jechałem przez miasto, poryte przez króliki, poprzecinane norami. Nie jest już tak źle, jak za młodych lat. Wiele z tych jam, ma już fajne wejścia, ale nadal czuję unoszący się zapach wódy, moczu, słyszę awantury, patrzę na rywalizację królików -, który kolor jest lepszy czy biało czerwono biały czy czerwono biało czerwony. Nie zdradzając zakończenia filmu, wydaje mi się, że jest on obrazem Łodzi. Nie wiem czy taki był cel, czy może mamy to w sobie jako mieszkańcy tego lasu i on z nas się wylewa nawet nieświadomie. Wydawać by się mogło, że z tego upadku nie da się podnieść, że nie ma perspektyw. Ale jeżeli by spojrzeć na to miasto dziś, a dwadzieścia lat wstecz, to trzeba by być ślepcem by nie dostrzec nadziei i tego jak się zmienia. Ta młoda ekipa, pełna zapału, bez kompleksów jest tą nadzieją, że to kiedyś pesymistyczne miejsce wypełnia się ludźmi, którzy nie znają tak naprawdę mrocznej strony tego świata, nie są obciążeni tym co moje pokolenie. Nie narzekają, nie zatracają się w szarości tego porytego przez króliki miasta.
Dziękuję za życzliwe i serdeczne przyjęcie, że mogłem przez chwilę być częścią waszej ekipy.
