Sometimes a random path leads you exactly where you were meant to end up — you just didn’t know it yet.
Where a nearly two-meter rabbit peeks at you from behind a tenement house.
We were walking through a grey courtyard, autumn in the air: “Dad, look!” On the wall — a mural. One of the most beautiful in Łódź. Like an oil painting ripped out of a gallery and glued there. I recognized it instantly — Piotruś Chrzanowski. Chrzan. A rabbit, maybe three meters tall, leaning against a painted building, staring at us as if saying: “come in.” Big windows along the wall, graphite-colored tilted doors, and a small sign: NUOMO.
It was my first time inside, even though I knew that gate well.
Where a nearly two-meter rabbit peeks at you from behind a tenement house.
We were walking through a grey courtyard, autumn in the air: “Dad, look!” On the wall — a mural. One of the most beautiful in Łódź. Like an oil painting ripped out of a gallery and glued there. I recognized it instantly — Piotruś Chrzanowski. Chrzan. A rabbit, maybe three meters tall, leaning against a painted building, staring at us as if saying: “come in.” Big windows along the wall, graphite-colored tilted doors, and a small sign: NUOMO.
It was my first time inside, even though I knew that gate well.
We walked in.
And suddenly — teleportation. From a Łódź courtyard straight into New York–Copenhagen underground. Darkness slowly parting, beams of stage light falling on a brick wall, a piano standing in the corner as if asleep, a drum set awaiting a touch, five of Piotrek’s paintings hanging like they’d always been there. Zero randomness. A minimalism so precise you feel that subtle hunger — as if everything were perfect yet just slightly too little, and at the same time, exactly right.
Details hide in the corners: an old book on a shelf with a title you’ll only manage to read on the third try, a lamp on thin legs like ballet dancers, a black counter catching the reflection of bar lights.
And suddenly — teleportation. From a Łódź courtyard straight into New York–Copenhagen underground. Darkness slowly parting, beams of stage light falling on a brick wall, a piano standing in the corner as if asleep, a drum set awaiting a touch, five of Piotrek’s paintings hanging like they’d always been there. Zero randomness. A minimalism so precise you feel that subtle hunger — as if everything were perfect yet just slightly too little, and at the same time, exactly right.
Details hide in the corners: an old book on a shelf with a title you’ll only manage to read on the third try, a lamp on thin legs like ballet dancers, a black counter catching the reflection of bar lights.
Then Jacek walked out. Calm in his eyes, wordless kindness, zero pretension. After three sentences, we knew the paintings were here for good. After five, we’d get coffee. After ten — we’d be coming back. Because NUOMO isn’t a café; it’s a refuge where you can hide while listening to incredible concerts.
It’s a portal you experience with your whole self. Where every corner is intentional — hidden details you uncover slowly: changing light colors depending on the hour, shelves of books whose titles we still don’t know, silence so dense you can hear your own breath.
It’s a portal you experience with your whole self. Where every corner is intentional — hidden details you uncover slowly: changing light colors depending on the hour, shelves of books whose titles we still don’t know, silence so dense you can hear your own breath.
And the sound? Concerts at NUOMO are unlike anything else. No barricades, no platforms. Up to 50 people, and jazz masters (though not only jazz) who usually fill huge halls — all within arm’s reach. An intimacy so thick you hear the musician’s breath, the tremble of a string, the whisper of fingers on keys. A beam of light on the pianist, the rest of the room in half-shadow, people’s faces — real, unmasked. Standing ovations, tears without shame, because here no one fakes emotion.
Part of the audience is practically permanent — once you hear a concert in this form, you come back. We’ve all become a bit like family. We, with our cameras, crawling almost on the floor not to disturb anyone, hiding behind the musicians. It happens so close you can see their tears of emotion or drops of sweat. At nearly every concert, they say something similar: “Jacek, thank you for this place. Thank you for what you do for music.”
Part of the audience is practically permanent — once you hear a concert in this form, you come back. We’ve all become a bit like family. We, with our cameras, crawling almost on the floor not to disturb anyone, hiding behind the musicians. It happens so close you can see their tears of emotion or drops of sweat. At nearly every concert, they say something similar: “Jacek, thank you for this place. Thank you for what you do for music.”
Today we’ve covered 19 concerts. Two perspectives, one story. Mixed photos — like a puzzle you assemble together. NUOMO allowed me and Magda to grow as photographers — this year-long story is our greatest creative adventure. Sometimes our young 11-year-old photographer joins us — thanks to Jacek he can get close to the masters. NUOMO has become a bottomless well for us. I was afraid we’d run out of ideas. We won’t. We look at our NUOMO photos in the albums — and each concert looks different. Jacek paints this place differently every time — with light, music, people, sometimes with a stand-up-style introduction that breaks the tension before the first note.
This will be a series.
About Jacek. About NUOMO. About musicians who leave a piece of themselves here.
About how sometimes a rabbit on a wall opens the door to Wonderland.
Thank you, Jacek.
For the coffee. For the light. For making me create again.
Without you, I’d still be drifting.
About Jacek. About NUOMO. About musicians who leave a piece of themselves here.
About how sometimes a rabbit on a wall opens the door to Wonderland.
Thank you, Jacek.
For the coffee. For the light. For making me create again.
Without you, I’d still be drifting.
Part I
14.12.2024
Arek Skolik – Drums
Wojciech Niedziela – Piano
Paweł Palcowski – Trumpet
Anatolina Palcowska – Alto flute
Ion Virlan – Double bass
Arek Skolik – Drums
Wojciech Niedziela – Piano
Paweł Palcowski – Trumpet
Anatolina Palcowska – Alto flute
Ion Virlan – Double bass
This was our fifth concert along with the Rocket Design exhibition. I’ve never been to a jazz club in Copenhagen, New York, Chicago, Oslo, or London — but that evening we were there. It was a great honor to experience the music, the emotions, the shared creation so closely. No pretending, no reenacting.
Being between the audience and the musicians is a difficult task. You want to drift away with the sound, but at the same time, you must take photos — focused, invisible. Crawling quietly, shutter silent, changing lenses almost noiselessly. The musicians' humility is incredible — the way they look at each other with admiration and respect. Focused.
If you let your gaze linger on Arek Skolik, you’ll see certain vibrations running through his whole body. Before the stick touches the drum, you can see a wave flowing from his heart that becomes sound at the very end. He is music.
Being between the audience and the musicians is a difficult task. You want to drift away with the sound, but at the same time, you must take photos — focused, invisible. Crawling quietly, shutter silent, changing lenses almost noiselessly. The musicians' humility is incredible — the way they look at each other with admiration and respect. Focused.
If you let your gaze linger on Arek Skolik, you’ll see certain vibrations running through his whole body. Before the stick touches the drum, you can see a wave flowing from his heart that becomes sound at the very end. He is music.
When you see tears after an unbelievable solo by Wojciech Niedziela — his own tears — because he just drifted somewhere we will probably never reach, you wonder whether you’re even allowed to witness that. If it isn’t too intimate. At the same time, you can see how his experience supports the entire ensemble.
…you see a dialogue within a marriage — spoken not in words but in sound — between Anatolia and Paweł Palcowski. How much respect is there in it. No one interrupts, and sometimes they speak with one shared voice — sometimes following one another.
In the background, but not really in the background — because he is an equal part — Ian Verner. The backbone, steady as rock. Humble, respectful of experience, yet able to lead the band when needed.
Listen.
Nieraz przypadkowa ścieżka prowadzi dokładnie tam, gdzie miałeś trafić – tylko jeszcze o tym nie wiedziałeś.
Gdzie zza kamienicy spogląda na Ciebie prawie dwumetrowy zając.
Gdzie zza kamienicy spogląda na Ciebie prawie dwumetrowy zając.
Szliśmy szarym podwórkiem, jesień w powietrzu,: „Tato, patrz!”. Na ścianie – mural. Jeden z najpiękniejszych w Łodzi. Jak obraz olejny wyrwany z galerii i przyklejony. Od razu rozpoznałem – Piotruś Chrzanowski. Chrzan. Królik wielkości moze z 3 metrów oparty o namalowaną kamienicę, patrzył na nas, jakby mówił: „wchodźcie”. Duże okna w zdłuż ściany, grafitowe uchylone drzwi i tabliczka NUOMO. - Pierwszy raz tam byłem mimo, że bramę znam. .
Weszliśmy. I nagle – teleportacja. Z łódzkiego podwórka do nowojorsko-kopenhaskiego undergroundu. Mrok, który powoli się rozstępuje, snopy scenicznego światła padające na ceglaną ścianę, pianino stojące w kącie jakby spało, perkusja czekająca na dotyk, pięć obrazów Piotrka wiszących jakby od zawsze. Zero przypadkowości. Minimalizm tak precyzyjny, że aż czujesz ten niedosyt – jakby wszystko było idealnie choć czegoś odrobinę za mało, a zarazem w punkt. Detale kryją się w zakamarkach: jakaś stara książka na półce z tytułem, który przeczytasz dopiero za trzecim razem, lampa na cienkich stopkach niczym tancerki baletu, czarna lada, od której odbija się światło barowych lamp.
Wyszedł Jacek. Spokój w oczach, życzliwość bez słów, zero pozerstwa. Po trzech zdaniach wiedzieliśmy, że obrazy są tu na stałe. Po pięciu – że dostaniemy kawę. Po dziesięciu – że wrócimy tu nie raz.
Bo NUOMO to nie kawiarnia, to azyl w którym można się ukryć słuchając niesamowitych koncertów.
To portal, gdzie doświadczasz całym sobą. Gdzie każdy zakątek jest nieprzypadkowy – ukryte detale, które odkrywasz powoli: zmiana koloru światła w zależności od pory, półki z książkami, których tytuły jeszcze nie wszystkie znamy, cisza tak gęsta, że słychać własny oddech.
A dźwięki? Koncerty w NUOMO są tak bardzo inne. Bez barierek, podestów. Do 50 osób, mistrzowie jazzu (choć nie tylko), którzy na co dzień wypełniają wielkie sale po brzegi są na wyciągniecię ręki. Intymność tak gęsta, że słychać oddech muzyka, drżenie struny, szelest palców na klawiszach. Snop światła pada na pianistę, reszta sali w półmroku, twarze ludzi – autentyczne, bez masek. Brawa na stojąco, łzy bez wstydu, bo tu nie udaje się wzruszenia. Publiczność po części jest stała- bo kto raz usłyszał koncert w tej formie - wraca do NUOMO. Trochę staliśmy się jak rodzina. My z aparatami czołgając się prawie po ziemi, by im nie przeszkadzać ukrywamy się za nimi. To dzieje się tak blisko, że można zobaczyć łzy wzruszenia muzyków czy krople potu. Na prawie każdym koncercie pada z ich ust podobne stwierdzenie - Jacku dziękujemy Ci za to miejsce, dziękuję za to co robisz dla muzyki,,,.
Dziś mamy za sobą 19 koncertów. Dwa spojrzenia, jedna historia. Wymieszane zdjęcia – jak puzzle, które układa się razem. NUOMO pozwoliło razem z Magdą rozwinąć się fotograficznie – ta ponad roczna opowieść, to nasza największa przygoda twórcza. Czasami dołącza do nas młody 11 letni fotograf – dzięki Jackowi ma możliwość zbliżyć się do mistrzów.
NUOMO stało się dla nas studnią bez dna. Bałem się, że pomysły się skończą. Nie skończą się. Patrzymy na nasze zdjęcia w NUOMO w albumach - i każdy koncert wygląda inaczej.. Jacek maluje to miejsce za kazdym razem inaczej – światłem, muzyką, ludźmi, czasem stand-upową zapowiedzią, która rozładowuje napięcie przed pierwszym dźwiękiem.
To będzie seria.
O Jacku. O NUOMO. O muzykach, którzy tu zostawiają kawałek siebie.
O tym, jak czasem królik na ścianie otwiera drzwi do Krainy Czarów.
Dzięki, Jacek
Za kawę. Za światło. Za to, że znowu tworzę.
Bez Ciebie dalej bym dryfował.
O Jacku. O NUOMO. O muzykach, którzy tu zostawiają kawałek siebie.
O tym, jak czasem królik na ścianie otwiera drzwi do Krainy Czarów.
Dzięki, Jacek
Za kawę. Za światło. Za to, że znowu tworzę.
Bez Ciebie dalej bym dryfował.
Część 1
14.12.2024
Arek Skolik - Perkusja
Wojciech Niedziela - Pianino
Paweł Palcowski - Trąbka
Anatolina Palcowska - Flet altowy
Ion Virlan - Kontrabas
14.12.2024
Arek Skolik - Perkusja
Wojciech Niedziela - Pianino
Paweł Palcowski - Trąbka
Anatolina Palcowska - Flet altowy
Ion Virlan - Kontrabas
To był nasz piąty koncert wraz z wystawą Rocket Design. Nigdy nie byłem w lokalu jazzowym w Kopenhadze, Nowym Jorku, Chicago, Oslo, ani Londynie - tego wieczoru tam się przenieśliśmy. To był wielki zaszczyt móc tak blisko doświadczać muzyki, emocji, wspólnego dzieła. Bez udawania, bez odtwarzania. Bycie między publicznością, a muzykami to trudne zadanie. Zarazem chcesz odpłynąć w dźwiękach, ale jednak musisz robić zdjęcia trzeba skupić sie na zdjęciach. Tak by nikt Cię nie widział. Czołgając się, bez dźwięku migawki, wymiana obiektywów prawie bezdźwięcznie. Niesamowita jest skromność muzyków, którzy patrzą wzajemnie na siebie z podziwem, szacunkiem. W skupieniu. Gdy dłużej zawiesisz wzrok na Arku Skoliku to zobaczysz pewne drgania, które przechodzą przez całe jego ciało. Zanim pałeczka dotknie perkusji, widać jak z serca płynia fala, która na końcu staje się dźwiękiem. On cały jest muzyką.
Kiedy widzisz łzy po niesamowitej solówce Wojciecha Niedzieli, jego własne, który przed chwilą odpłynął gdzieś w miejsca, których pewnie nigdy nie doswiadczymy - to zastanawiasz się, czy wypada to widzieć. czy nie jest to zbyt intymne. Jednocześnie Widać było jak swoim doświadczeniem wspierał cały skład.
…widzisz dialog w małżeństwie - ale wypowiadany dźwiękami- Anatoli oraz Pawła Palcowskich. Jak wiele jest w nim szacunku. Nikt nikomu nie przerywa, albo mówią wspólnym głosem - czasem podążając za sobą.
W tle, ale nie w tle, bo jednak jako równoprawny członek Ian Verner. Jest podporą, o twardych nogach. Skromny, z respektem do doświadczenia, ale umiejący poprowadzić czasem tę Bandę.
W tle, ale nie w tle, bo jednak jako równoprawny członek Ian Verner. Jest podporą, o twardych nogach. Skromny, z respektem do doświadczenia, ale umiejący poprowadzić czasem tę Bandę.
Posłuchajcie.
